Bóg i dwie kochanki

Tak.... i jak tu zacząć?
Pisałem już, że kocham zimę? :)
A w ubiegłym tygodniu byłem w Tatrach.
Nie pierwszy raz, ale pierwszy raz prawdziwą zimą.

Co może być piękniejszego, niż dwie miłości na raz w jednym miejscu?

ZIMA I GÓRY !!!!

oj..... działo się! ;-)

Nogi od chodzenia w rakach przestały mnie boleć dopiero przedwczoraj.
A plików z aparatu (żeby nie powiedzieć - zdjęć) mam jeszcze całe mnóstwo!
Nas początek kilka plików zamienionych na zapewne nienajlepsze zdjęcia.
Dla wyjaśnienia, kilka dni przed naszym przyjazdem padał deszcz, potem zamarzł.
A pod nim było metr lub więcej śniegu :)

I pejzaż spowiła skorupa

lodowa, zimna, śliska...

i biel bielsza niż trupia

blask ślepi i ogniem tryska

 

a pod skorupą mięciutkość

zapadam się z każdym krokiem

lecz pragnę brnąć coraz dalej

choć nie ogarniam nic wzrokiem

chóru sprzeczności dwa głosy

śpiewają sonet kontrastów

cień - blask
skwar - lód

noc - brzask

śmiech - smutki

Bóg - wielki
a człowiek - malutki

Być może, każdy ma swój sposób na bycie bliżej Boga.
Jedni widzą go w ołtarzu, inni w pieniądzach, a jeszcze inni potrzebują czegoś tak wielkiego, jak góry...

a może chodzi tylko o to,
by ujrzeć własny cień na przeciwległej górze.......
albo, po prostu, by go tam szukać?
:)

a naszło mnie tak....
przepraszam za przynudzanie.

Na zdjęciach Przemo B. zapraszam na jego stronę tutaj :-)